72 Ψυχης Αιμοδοσια

Στο σπηλαιο του σεβασμου
ανεκαθεν κρυβομουν
αγαπησα στο πανταχου
μα δεν εξιλεωνομουν
οσπου ηρθες  εσυ
μια νυχτα στο ονειρο μου
και μου'δωσες εναν σταυρο
να βαλω στο λαιμο μου
και απο εκεινη την στιγμη
σαν δια μαγειας
νομιζα ημουν τυφλη
καλπαζε η φαντασια
αχτιδες Ηλιου τυλιξαν
παιρνοντας την φοβια
το θρασος τον εγωησμο
και την θρασηδειλια
ονειρα χρωματιστα
γεννησε η επιθυμια
ομορφο τελος συγκινητικο
ειχε η ιστορια
εγινε ανταμιβη
της ψυχης αιμοσοσια
Αγαπησα οτι κακο
και ηρθε η αρμονια
δεν γερνει πια η ζυγαρια
υπαρχει ισοροπια
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ 15/1/2014