Ένα ταξίδι έκανα ως το Ιράν
μια βόλτα ρουτίνας για μένα ήταν
έτσι την γνώση για να πλουτίσω
να μάθω να δω όλα να τα αντικρίσω
αυτό που είδα όμως δεν αντέχω να πω
να καταλάβω τι είδα και να διηγηθώ
το αίμα μου χάθηκε από μένα μονομιάς
νους δεν αντέχει ανθρώπινος ντουνιάς
γυναίκες έγκυες στον δρόμο νηστικές
παιδιά ξυπόλητα
μοιάζανε σκιές
άνδρες ανίκανοι να σώσουν απ’ αυτές
τιμή αξιοπρέπεια ότι έμεινε για δες
αντί να συμπονέσουν το χέρι τους να δώσουν
αγάπη και στοργή τα δάκρυα να στεγνώσουν
ουρλιάζουν μανιασμένοι σαν άγρια θηρία
δίχως οίκτο κι’ από πάνω? Ζητούν και τιμωρία
τι έγινε εκεί? Τι πέρασε από εκεί?
Θεός γι’ αυτούς δεν έχει γεννηθεί?
Την πίστη του έδεσαν οι άνδρες στο πουγκί
Οι ελπίδες τους χαμένες δεν ξέρουν την λέξη αυτή
Άνθρωποι νεκροί πριν ακόμα γεννηθούν
Ψυχή τους αδικημένη ένα κομμάτι ψωμί ζητούνε
Χαμένη αξιοπρέπεια
που να ψάξουν να την βρούνε
Άνθρωποι μοιάζουν σαν τέρατα ζούνε
Άφωνος κοιτάζω και δεν καταλαβαίνω
Θεός υπάρχει ακόμα δεν το ξέρουν
Εσύ θεέ μου με έστειλες
όλα αυτά να δω
Μαρμάρωσα σαν άγαλμα τα πόδια δεν κουνώ
Κολίσανε στην γη ανίκανος να φύγω
Εμένα διάλεξες θεέ για να τους ελεήσω?
Λίγο ψωμί ξερό ένα φτηνό γλυκό
Τους έδωσα, και κοίτα , τι κοιτώ?
Ορμήσανε με φόρα σαν το πιστό σκυλί
Που ορμάει στον αφέντη την γλώσσα του και γλύφει
Αφέντη μας σωτήρα μας μεγάλε λυτρωτή μας
Χόρτασες την πείνα μας στην άθλια ζωή μας
Δεν σε γνωρίζουνε θεέ κι αντί να σε δοξάζουν
Εμένα ευχαριστούν με προσκυνούν και κράζουν
Μην μας αφήνεις άνθρωπε λυπήσου μας και δώσε μας
Ένα ρούχο και φαί και γίνε ο κύριος μας
Δεν άντεξα θεέ μου τα μάτια μου βούρκωσαν
Δάκρυα κύλισαν καυτά και όλα με άγχωσαν
Εγώ δεν είμαι τίποτα δεκάρα δεν αξίζω
Εσένα πρέπει να υμνούν βουρκώνω και λυγίζω
Στα γόνατα μου κάθισα στα χέρια το κεφάλι
Δεν αντέχω άλλο να δω δώσε βοήθεια μεγάλη
Φωνάζουν και εκλιπαρούν λίγο ψωμί αφέντη
Και δούλοι σου θα γίνουμε μείνε εδώ μην φεύγεις
Πόσα να αντέξει η καρδιά η ψυχή τι να χωρέσει
Γέροι γυναίκες και παιδιά η ελπίδα τους χαμένη
Η ζωή τους χάθηκε πριν καν τους πλησιάσει
Πέθαναν πριν γεννηθούν ο θεός να τους φυλάξει
Φοβούνται και τον θάνατο αντί να τον ζητάνε
Δεν ξέρουν ότι εκεί εσένα θα βρούνε?
Στην αγκαλιά σου την άγια να βρούνε την λύτρωση τους
Απ’ την τυραννία να σωθούν να αναπαυτεί η ψυχή τους
Πεθαίνουν και ανασταίνονται χίλιες φορές την ημέρα
Βοήθησε τους ορφανούς εσένα έχουν πατέρα
Δώσε τους μερίδα στην ζωή και ότι τους ανήκει
Εσύ τους έπλασες θεέ μην τους εγκαταλείπεις
Εσύ κατέβηκες στην γη το αίμα σου να δώσεις
Και το κορμί σου στον σταυρό με χαρά να παραδώσεις
Οδήγησε του δύστυχους στο πρόσωπο σου το αγνό
Να σε γνωρίσουν καλά και να προσευχηθούν
Σε ευχαριστώ θεέ μου που αξίωσες εμένα
Να κάνω κάτι γι’ αυτούς για σένα και για μένα
Δεν σου ζητάω ανταμοιβή ούτε ότι μου ανήκει
Δώσε σε τούτους τους φτωχούς και ελπίδα να σωθούν
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ 10/11/2002
